1.การใช้ภาษาในบทบรรณาธิการ

	ลักษณะการใช้ภาษาในบทบรรณาธิการหนังสือพิมพ์มีเอกลักษณ์แตกต่างจากบทความทั่วไปคือ
	1.1 ระดับภาษาที่ใช้ ใช้ภาษาอย่างมีพลัง กระชับ มีน้ำหนัก และจัดระดับความคิด อย่างเป็นระบบ เข้าใจง่าย ระดับภาษาที่ใช้เป็นภาษาทางการหรือค่อนข้างมีแบบแผน        1.2 ลีลาการเขียน  ท่วงทำนองการเขียนบทบรรณาธิการต้องขึงขัง จริงจัง มีความชัดเจน เป็นกลาง ตรงไปตรงมา และอยู่บนพื้นฐานของความสุภาพ นอกจากนี้ควรหลีกเลี่ยงการเขียน ในลีลาแบบกระทบกระเทียบหรือประชดประชันเสียดสี ที่ทำให้ผู้อ่านตีความไปได้หลายมุมมอง         1.3 เนื้อหา ควรสั้น กระชับ ชัดเจน มีวัตถุประสงค์ที่แน่นอน ลำดับความคิดและข้อมูล อย่างต่อเนื่องแต่ละย่อหน้ามีประเด็นชัดเจนในตัวเอง         1.4 การแสดงความคิดเห็น  ระดับการแสดงความคิดเห็น ใน บทบรรณาธิการเพื่อนำไปสู่ข้อสรุปอาจมีหลายลักษณะ  คือ  ระดับการอธิบายความ   ระดับการวิพากษ์วิจารณ์   และระดับการเสนอทางแก้ปัญหา         1.5 การโน้มน้าวความคิด  โดยชี้แจงแสดง เหตุและผลที่มีน้ำหนักน่าเชื้อถือ ไม่ว่าจะด้วยข้อมูลข้อเท็จจริงสถิติ หรือสถานการณ์ของเรื่องที่เกิดขึ้น ผู้เขียนอาจให้เหตุผลทั้งวิธีนิรนัย  และอุปนัย แต่ไม่ควรแสดงเหตุผลที่ไม่ถูกต้อง      1.6 การใช้สรรพนามแทนตัวผู้เขียน ด้วยเหตุที่บทนำ หรือบทบรรณาธิการเป็นบทความ ที่แสดงจุดยืนของกองบรรณาธิการ การใช้สรรพนามในบทนำจึงแตกต่างจากบทความประเภทอื่น โดยใช้สรรพนามแทนตัวว่า “เรา” ซึ่งหมายถึงกองบรรณาธิการทั้งกอง
	ลักษณะบทบรรณาธิการที่ดี ต้องประกอบด้วยสิ่งต่อไปนี้
	1) ความชัดเจน     2) วัตถุประสงค์แน่นอน     3) เนื้อหาสาระ     4) ความเด่นชัดในประเด็นที่ต้องการนำเสนอ     5) ความเป็นกลางและยุติธรรม     6) ความคิดสร้างสรรค์ที่เป็นตัวของตัวเอง     7) ความสมบูรณ์ของเนื้อหาและข้อมูล
	บทบรรณาธิการที่มีคุณค่าประกอบด้วยความคิดเห็นที่ เป็นเหตุเป็นผล ใช้ภาษาที่สื่อสาร ความคิดตรงไปตรงมา และชัดเจน และชัดเจน ส่วนรูปแบบและลีลาการเขียนอาจแตกต่างกันไปตามลีลา ของผู้เขียนแต่ละคน รวมทั้งขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ของบทบรรณาธิการแต่ละบทด้วย ไม่ว่าจะต้องการตีความข่าว แสดงความคิดเห็นโต้แย้ง หรือสนับสนุนเหตุการณ์ กระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยา ผ่อนคลายบรรยากาศ หรือแถลงนโยบายของกองบรรณาธิการ หนังสือพิมพ์ฉบับนั้น
	2. การใช้ภาษาบทวิเคราะห์และบทวิจารณ์ในหนังสือพิมพ์
	การใช้ภาษาในบทวิเคราะห์และบทวิจารณ์ในหนังสือพิมพ์ประกอบด้วย
	2.1 ประเด็นการนำเสนอเรื่อง  การ เขียนบทวิเคราะห์วิจารณ์ในหนังสือพิมพ์ต้องนำเสนอเรื่องที่เป็นสถานการณ์ ปัจจุบัน และน่าสนใจ  หรืออยู่ในกระแสความนิยมของคนอ่าน  เรียกได้ว่าทันยุคทันสมัย บทวิเคราะห์และบทวิจารณ์ควรนำเสนอ ความคิดเห็นในประเด็นเดียว การมีประเด็นสำคัญหลายเรื่องทำให้ผู้อ่านสับสน และหากรียงลำดับความคิดไม่ดีพอ ผู้เขียนจะประสบปัญหา การเขียนวกวน           2.2 การใช้ข้อมูลหลักฐานประกอบ  การเสนอความคิดเห็นในบทวิเคราะห์  และบทวิจารณ์จะมีรายละเอียดของเท็จจริง หรือหลักฐานประกอบการแสดงความคิดเห็นของผู้เขียน ดังนั้นเมื่อต้องเขียนบทวิเคราะห์ข่าวหรือสถานการณ์ปัจจุบัน ผู้เขียนจึงต้องมีข้อมูลหรือสัมภาษณ์บุคคล ที่เกี่ยวข้องมาประกอบเพื่อให้งานเขียนของตนมีน้ำหนัก น่าเชื่อถือ ไม่ใช่วิเคราะห์วิจารณ์ อย่างเลื่อนลอยโดยใช้อารมณ์ของเขียนเป็นที่ตั้งฝ่ายเดียว              2.3 ลีลาการใช้ภาษา ผู้เขียนบทความแต่ ละคนมีลีลาหรือท่วงทำนองการเขียน (style) แตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับกลวิธีในการนำเสนอ การดำเนินเรื่อง  และการใช้ภาษา หากผู้เขียนสามารถเลือกลีลาการเขียนที่เหมาะสม และมีลักษณะเฉพาะตัวให้สอดคล้องกับเรื่องราวที่ต้องการวิเคราะห์ หรือวิจารณ์แล้วก็จะทำให้บทความ ของตนน่าสนใจ และน่าติดตาม ดังนั้นลีลาการเขียนและการใช้ภาษาในบทวิจารณ์และบทวิเคราะห์ จึงหลากหลายตั้งแต่ระดับการใช้ภาษา ที่เป็นทางการ  กึ่งทางการไปจนถึงระดับภาษาสนทนา ที่ผู้เขียนบทความต้องการพูดคุย กับผู้อ่านโดยตรง
	การใช้ภาษาสารคดีในหนังสือพิมพ์
	ลักษณะการใช้ภาษาในงานสารคดีของหนังสือพิมพ์มีลักษณะดังนี้
	1. ระดับการใช้ภาษา สารคดีหนังสือพิมพ์นิยมใช้ภาษากึ่งทางการและไม่เป็นทางการ  หรือ ภาษาสนทนา แต่ไม่นิยมใช้ภาษาสแลงและหวือหวาที่เป็นคำเฉพาะสมัยในงานเขียน  ยกเว้นกรณีที่ผู้เขียน ต้องการสะท้อนอารมณ์ของเรื่องตามสถานการณ์หรือเหตุการณ์จริง หรือกล่าวอ้างคำพูด ของบุคคลตาม ที่เป็นจริงจากคำให้สัมภาษณ์ที่นำมาประกอบงานสารคดีเชิงเขียน  หรือสารคดีอัตชีวประวัติ       2. การใช้สำนวนโวหาร มีหลากหลายรูปแบบต่างกันไปตามประเภทของสารคดีที่ปรากฏ ในหน้าหนังสือพิมพ์ คือ               2.1 สารคดีเชิงข่าว               เน้นการใช้สำนวนโวหารเชิงอธิบายความหรือเล่าเรื่องเพื่อให้ข้อมูลผู้อ่าน มากกว่าพรรณนา ความสร้างภาพพจน์ ยกเว้นสารคดีเชิงข่าวที่เป็นเหตุการณ์หรือสถานการณ์ที่มีความเคลื่อนไหว หรือความรุนแรง               2.2 สารคดีท่องเที่ยวและสารคดีบุคคล         ผู้เขียนมักใช้ภาษาเชิงบรรยายและพรรณนาโวหารเพื่อให้ผู้อ่านเห็นภาพ  ความสวยงามของแหล่งท่องเที่ยว หรือการอธิบายเล่า ประสบการณ์เพื่อสะท้อนแนวคิด หรือวิถีการดำเนินชีวิต ของบุคคลในสารคดี นอกจากสำนวนโวหาร สิ่งที่ต้องคำนึงถึงในการเขียน สารคดีก็คือ ความสมบูรณ์ ของเนื้อหา และข้อมูลการจัดลำดับประเด็นความคิดให้ต่อเนื่อง และสอดคล้องไม่สับสน วกวน การพรรณนารายละเอียดเพื่อสื่อความหมายได้ชัดเจน ตรงตามที่ต้องการ รวมทั้งมีการอ้างคำพูด  หรือเสริมเกร็ดที่น่าสนใจ ตามความเหมาะสมของเนื้อหาด้วย